Rouw en verlies is overal
Dit klinkt zwaar. Maar in veel aspecten van het leven zijn verlies en rouw verbonden. Vaak denken we dat dit alleen bij een overlijden van een dierbaar persoon aanwezig is. Onze geboorte is een van de eerste verlieservaringen waar we mee te maken krijgen. Het loslaten van de warme en veilig plek in de buik van onze moeder, naar de overgang van een koudere wereld vol prikkels en harde geluiden. Met een beetje geluk heb je liefdevolle ouders die je verwelkomen en verwarmen, zodat je in een veilige bedding dit verlies in je lichaampje kunt integreren om het nieuwe avontuur op de wereld aan te gaan.
Ik geloof in een grote veerkracht die we allemaal bezitten. Dat hebben we als mens nodig om te overleven. Na een tegenslag kun je meestal met goede steun van je omgeving, ondanks alle pijn en verdriet, weer richting geven aan je leven. Echter lukt dit niet bij iedereen of bij iedere situatie. Hier liggen verschillende oorzaken aan ten grondslag. De levensgeschiedenis speelt daarbij een belangrijke rol. Onder andere waar iemand vandaan komt, de plek binnen het gezin van herkomst, cultuur, levensovertuiging, eerder geleden verliezen en sociaal netwerk. Alles staat met elkaar in verbinding en heeft effect op jouw draagkracht in het leven.
Niet elk verlies is een trauma, maar in elk trauma schuilt verlies
De cultuur waarin we opgroeien heeft invloed op hoe we met emoties omgaan en er tegenaan kijken.
De westerse cultuur is individualistisch ingericht. Positief vooruit kijken en het allemaal zelf kunnen oplossen wordt gezien als sterk. Kwetsbaarheid wordt snel gezien als zwakte. Niet teveel emoties. “Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg”. Met als gevolg dat we het veelal moeilijk vinden om hulp te vragen. Gelukkig lijkt hier langzaam een verandering in te komen. Voor mij is het van belang dat alle verdriet en pijn er mag zijn. Zowel concreet verdriet, verlies en rouw, als de minder zichtbare verlieservaringen in het leven. Denk hierbij aan: ongewilde kinderloosheid, ontslag, verhuizing. Maar ook als je in je jeugd niet hebt kunnen krijgen van je ouders wat je (emotioneel) nodig had, of zeer gekoesterde dromen voor de toekomst die niet uitkomen.
Ieder mens en elk leven is uniek
Voor mij gaat het er niet om hoe erg hetgeen is geweest, maar welke betekenis het verlies voor iemand heeft. Ieder mens en elk leven is uniek, daarom is het vertrekpunt altijd anders. Bij Lief je Rouw kun je terecht zonder dat er een oordeel is. Waar alle pijn en verdriet er mag zijn. Mezelf zie ik als een tijdelijke gids die met jou meereist naar de diepe dalen van je verlies en verdriet. Om samen op zoek te gaan naar wat er nodig is om weer in je kracht te komen. En vooral om weer te verbinden met de essentie en het hart. Wat beweegt iemand?
Welke oude overtuigingen en belemmeringen door o.a. cultuur, maatschappij, de omgeving, gezin van herkomst etc. dienen opgespoord te worden om vreedzaam te kunnen worden losgelaten? Hoe kun je in de warboel van rouw en verlies laag voor laag af gaan pellen, zodat je bij de kern komt van jouw ziel? Door hier inzicht in te geven ontstaat er ruimte. Vanuit deze ruimte kan er opnieuw gebouwd worden aan een leven waarin je de rouw leert lief te hebben en het op een lichtere manier meegenomen kan worden in het leven.
Durf te beginnen aan de langste reis in een mensenleven, van je hoofd naar je hart
